Sztuka od zawsze była zwierciadłem czasów, a artyści – wizjonerami, którzy wyprzedzali swoją epokę, tworząc obrazy przyszłości. W XX i XXI wieku temat nowoczesności, technologii i przyszłości stał się jednym z kluczowych motywów w malarstwie, rzeźbie i sztuce cyfrowej. Twórcy, tacy jak Zdzisław Beksiński, Wojciech Siudmak czy Andrzej Fogtt, w swoich pracach przedstawiali futurystyczne wizje świata – czasem pełne nadziei i harmonii, innym razem dystopijne i niepokojące.

Beksiński kreował mroczne, postapokaliptyczne pejzaże, w których technologia i biologia zlewały się w surrealistyczne, organiczne formy. Jego obrazy, mimo że osadzone w fantastycznej rzeczywistości, często stanowiły odbicie lęków współczesnego człowieka wobec przyszłości. Z kolei Siudmak, inspirowany science fiction, tworzył perfekcyjnie wykreowane światy, w których technologia zdawała się łączyć z estetyką renesansu i baroku. Jego dzieła, pełne detalu i precyzyjnie dopracowane, przypominały ilustracje do książek Lema czy Verne’a, ukazując przyszłość jako miejsce pełne tajemnicy i harmonii.

Andrzej Fogtt podchodzi do wizji przyszłości w odmienny sposób – jego malarstwo jest dynamiczne, pełne energii i ruchu, a jego formy zdają się wykraczać poza statyczną przestrzeń obrazu. W swoich kompozycjach buduje świat, w którym człowiek i otaczająca go rzeczywistość przenikają się w abstrakcyjnej formie. Jego monumentalne malarstwo można traktować jako malarską wizję przyszłości, w której energia, światło i przestrzeń odgrywają kluczową rolę. Takie podejście do tematu pokazuje, że przyszłość w sztuce nie jest jednowymiarowa – bywa zarówno pełna lęku, jak i ekscytującej możliwości eksploracji nowych światów.

Choć zarówno Andrzej Fogtt, jak i Zdzisław Beksiński tworzyli wizje przyszłości, ich podejście do tematu jest diametralnie różne. Beksiński kreował świat postapokaliptyczny, zdehumanizowany, pełen ruin i organicznych form, które przypominały połączenie technologii i ciała w groteskowej, niemal biomechanicznej symbiozie. Jego malarstwo oddaje niepokój związany z przyszłością – lęk przed nieznanym, upadkiem cywilizacji i samotnością człowieka w świecie bez nadziei. Fogtt natomiast ukazuje przyszłość w sposób bardziej abstrakcyjny, lecz jednocześnie pełen energii i dynamiki. Jego obrazy nie przedstawiają konkretnych postaci czy miejsc, lecz tworzą wrażenie ruchu, przemiany i przenikania się form. Przyszłość u Fogtta nie jest dystopijną katastrofą, ale przestrzenią pełną pulsującej energii i możliwości, co kontrastuje z melancholijną, często katastroficzną wizją Beksińskiego.

Zarówno mroczna, pesymistyczna wizja przyszłości Beksińskiego, jak i abstrakcyjna, pełna światła i ruchu estetyka Fogtta pokazują, jak różnorodne mogą być artystyczne interpretacje tego samego tematu. Sztuka, niezależnie od przyjętej perspektywy, pozostaje sposobem na oswajanie przyszłości – czy to poprzez wyrażenie lęków, czy też kreowanie nowych, ekscytujących możliwości.